نسلِ راه رفتن و قر ریختن و ایستاده انقلاب کردن، پارکِ ملت و ملتِ پارک، رزولوشنِ زرد و سرخِ پاییز در چهل سال قبل با شهرام و شهره صولتى، انعکاسِ سنگین و دورِ سیمِ گیتار، عکاسى از زوجِ موفق، خواهر و برادر خواننده روىِ جلدِ مجله "جوانان" در امتدادِ پاییزى و برگ ریزِ خیابانِ پهلوى در ورودى پارکِ ملت در سالِ هزار و سیصد و پنجاه و پنجِ خورشیدى: برگ هاىِ چنار شبیه دست هاى خشکیده، دستِ شهرام با حلقه طلایى روىِ ردیف سیم هاىِ گیتار، هر دو رو به دوربین "ژست" گرفته اند، لبِ جوىِ آب کنارِ خیابان، شُهره دارد یک "قرِ ریز" مى ریزد، با همان مدلِ رقصِ همیشگى آن روزهایش در شوهاىِ تلویزیونِ ملى ایران و ژستِ تنگ کردن چشم هایش، با آن "تیک چرخشى و سریعِ گردنش" و حلقه اى در انگشتِ کوچکش، و علاقه منحصر به فردش به پیراهنِ هاىِ طرحِ مردانه و انحناىِ خاصِ کمرش، موهایش در مشکى ترین روزهایشان هستند، شهرام با یک بافتِ پاییزى به تنش، گیتارى در دست گرفته و همان خنده این روزهایش را دارد، با صورت طبیعى و جوانش، شُهره نیز، خودش است، نیازى به "اغراق" ندارد، شبیه نقشِ خواهرِ داریوش و دخترِ زیبا و معصومِ "فریاد زیرِ آب"، هر دو فراتر از تاریخ، زمانه و آینده خودشان هستند، صداىِ شُرشُرِ آب در جوىِ خیابان بیداد مى کند و ارتفاعِ نافرجامِ تاریخى و باستان شناسانه چنارهاىِ معروف خیابانِ پهلوى و روزهایى که شبیه آینده هم نبودند، نسخه اى تمیز و رنگارنگ از تمامِ وسوسه هاىِ جامعه اى که "شهوتِ پیر نشدن و تلاش براىِ جوان ماندن" را تا انتها مصرف کرد و سوزاند. انگار قرار نبود چیزى براىِ فرزندان و نسل هاىِ بعد از خودشان باقى بماند. فعالیت مشترکشان را با ترانه "دوست دارم با تو بمونم" به عنوان یک ترانه دوصدایى شروع کرده بودند، شهره و شهرام در محله "سرچشمه" در جنوب تهران زاده شدند. شهره که نام اصلی اش فاطمه بود و هفت سال داشت که از علاقه خود به خواندن آگاه شد. اجراهایش در کاباره "میامی" بود که در آن زمان هواداران زیادی داشت و پایش را تا تلویزیون ملى ایران و رقیب گوگوش شدن هم کشاند. روزهایى که یک پاىِ همه ژست هایمان در "جوىِ آب" بود، که گیتارِ تاریخمان ناکوک بود، مردمانِ خوش رنگ و لعابِ ملون المزاجِ گل به خودى زن که در هیچ مقطعِ تاریخى خودشان نبودند و نیستند.
"Cafe Nostal"
درباره این سایت